Bakmayın siz benim öyle tatlı tatlı Erni'yi anlattığıma. İlk zamanlar eve geldik, tabii Erni'yi Kavin'in odasına ve tabii o zaman Kavin'in de yatmakta olduğu bizim odaya almıyoruz. Ama ben de hormonlarla birlikte titizlik ve steril ortam takıntısı tavan yapmış durumda. Bir taraftan "cool" anne geçinmeye çalışıyorum, yani işte yok efendim çocuğumu çok steril ortamda yetiştirmek istemiyorum, yok efendim böyle alışsın falan diyorum ama pratikte, Erni'nin en ufak bir hareketinde tüyü uçuştu diye az yaygara kopartmıyorum.
Ya da işte, Erni Kavin'e çok yaklaşmasın, evin arkasına gelmesin, salona da girmesin, eee hayvana hareket edecek yer kalmadı evde.
Bir ara kocama, sırf bana savundu diye, sen Erni'yi benden daha çok seviyorsun, o senin için daha önemli diye haykırdığımı da hatırlıyorum. Arada sırada hala böyle düşünmüyor değilim ama şimdi hormon düzeyimin de normale dönmesiyle kendime kızıyorum. Erni öyle tatlı ki, bizi o kadar çok benimsiyor ki, onu dışlamak, uzak tutmaya çalışmak ne kadar da yanlış. Onun şimdi bizimle olması müthiş. Kavin'in iki dişiyle kemirdiği ekmeğin yarısını onunla paylaştığını görmek, şimdiden paylaşmayı öğrendiğini görmek insanı çok mutlu ediyor.
Erni de dünyanın en obur köpeği olarak bu durumdan çok keyif alıyor, ve Kavin ne zaman mama yiyecek olsa mama sandalyesinin yanında bitiveriyor. E bizde göz hakkı diye oğluşa da yedirelim derken bizim oğlan oldu 40 kilo. Şimdi de light köpek maması arayışına girmiş bulunuyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder