10 Aralık 2013 Salı

Doğum izninden döndükten sonrası: Zamanın Hızı

Geçen sene bugün yani 10 Aralık'ta doğum izninden döndüğüm gündü. Takip edenler daha önceki yazılarımdan bilirler, ben doğum iznimin üstüne bir miktar da ücretsiz izin kullandım ve Kavin 9 aylıkken işe döndüm. Aslında 1 yaşına kadar beklemek istiyordum ama biliyordum ki, ben kesin, Kavin 1 yaşına geldiğinde de hiç olmazsa yürüsün 18 aylık falan olsun öyle döneyim işe derdim ve bu süreç uzardı da uzardı...İşte bu huyumu bildiğimden yok dedim kendi kendime, "bu süreci ne kadar uzatırsam o kadar zor gelecek bana". Ben hiçbir zaman çalışmamayı düşünmedim, her ne kadar günlük yaşamda sık sık şikayet edip dursam da ben aslında çalışmayı, sabah erkenden kalkmayı, giyinmeyi süslenmeyi ve işe gelmeyi seviyorum. Hele de anne olduktan sonra bence insanın işi kendine ayırdığı zaman oluyor. Gel gelelim doğum izni yani size çocuğunuzla geçirmeniz için "bir başka güç tarafından tanımlanan sınırlı bir süre söz konusu olunca işte orada bir mutsuzluk başlıyor. İş'te de en çok bunaltan şey bu değil mi insanı. Çalışma saatlerini kendimiz belirleyeceğimiz bir işi istemez miyiz hepimiz? İş'in insanı bunaltan tarafı da bu sınırlamalar, özgürlüğü kısıtlıyor olması değil mi zaten?
Ben kendimi çok iyi tanıdığım için bu süreyi uzatmanın bu işi daha da zorlaştıracağından %100 emin olarak tamam dedim artık işe dönmek zorundasın.
Amaaaa durun 1 dakika, bunu kendime dedim ama bir taraftan da ne fırtınalar kopuyor bende. Tabii bakıyorum internette onca girişimci anne, instagram'da, twitter'da, bloglarda, kendi keyif aldıkları bir iş yapıyorlar, bir yandan da blog yazıyorlar, birbirleriyle buluşuyorlar, 3 ay tatildeler, hıh dedim, işte ben de böyle birşeyler yapmalıyım. Tamam şimdi işe döneyim ama bir iş fikri düşünmeliyim, kendim bir iş yapıp istediğim kadar çocuğumla olabileyim, stresli olmasın, evden de yapabileyim, önce ufak ufak başlarım baktım bu işte gelecek var, istifa eder ve o işi yaparım.
İşe dönmeden önceki haftasonu nasıl stresliydim hiç unutmuyorum, eşime, anneme listeler yapıyorum, sürekli ağlamaklıyım, hatta direk ağlıyorum, işteki insanları düşündükçe öcü gibi geliyorlar :-))) Gelgelelim o gün gelip çatıyor, bir Pazartesi sabahı kalkıp geliyorum işe, herkes neşeyle karşılıyor, hoşgeldin, özlettin, hani resimler, dur daha ilk günün hemen işlere girişme, bir kahve içelim, öğlen bizimle ye, hayır bizimle ye...Sonra bir baktım "amanın uzun zamandır ilk defa pek bir şımartılıyorum", mecburen evden çıkmışım ama pek keyifli bir gün olmuş. O gün çıkınca işten "oooohhh çok şükür korktuğum gibi olmadı" dediğimi hatırlıyorum. Salı günü işe geldiğimde işte asıl iş başlamıştı ama yine mutsuz hissetmedim. hatta evdeki yorgunluktan sonra aslında ben işte hiç yorulmuyormuşum ya diye geçirdim aklımdan. Anne olduktan sonra çalışıyor olmamın en kötü tarafı benim için sabahları evden çıkarken ki o duygu oluyor, biraz daha kalabilsem evde, hani 1-2 saatcik daha evde olsam diye düşünüyor ya insan, işte o...Sonra da şükrediyorum Allah'a ve çenemi ve aklımdan geçenleri kapatıp düşüyorum yollara...Artık haftasonları, bayramlar, resmi tatiller başka anlam kazanıyor, iple çekiliyor, kar yağsın diye tıpkı öğrenciyken olduğu gibi dua ediyorum :-)))
Bir iş fikri bulup evden çalışmalıyım düşüncesi yavaş yavaş uzaklaşıyor benden, başka düşünceler geliyor, mesela çalıştığım üniversiteye yakın bir yere taşınmak- eşim de bunun iyi olacağını söyledi birkaç defa hem de havası temiz olan bir yer olduğundan, sonra bu düşünce de hızla uzaklaşıyor, görüntüye Ankara giriyor sonra, "hıh biz bunu yapmalıyız Ankara'ya taşınmalıyız" diyorum, iki iş bakıp sıkılıyorum, anlayacağınız kamera değişik kareler yakalıyor ama hiçbirine odaklanmıyor henüz :-))) Şu bir gerçek ki, çocuktan sonra çalışan annede bir kurtlanma, bir gün işi sevip bir gün sevmeme, hergün yeni kararlar alıp sonra vazgeçme durumları oluyor ama doğum izni bitip işe döndüğünüzde hayatınız alt üst falan olmuyor, bebeğiniz sizden uzaklaşmıyor, tam tersi akşam siz eve geldiğinizde sevinç çığlıkları atarak, dans ederek ya da kollarını açıp size koşarak karşılıyor...İşte bugün tam bir sene oldu ve ben yine kafamdaki tilkilere ve karar verip vazgeçtiğim milyonlarca düşünceye aldırmadan diyorum ki "Şükürler olsun".
Doğum izni bitmek üzereyken bunu okuyan biriyseniz eğer, bilin ki bebeğinizin sizin hayatınızda yaptığı en büyük değişikliklerden biri- ki bunu işe döner dönmez farkedeceksiniz- siz artık eskiden canınızı sıkan, sizi sinirlendiren insanlara bile bakış açısı değişmiş, onları hiç takmayan hatta neredeyse onları görüş alanınızdan çıkarmış daha sevecen, pozitif ve naif bir insana dönüşmüşsünüz:-)))
Doğum sonrası işe dönüşteki bu süreçte, anne olduktan sonra kendimizdeki değişiklikleri keşfetmek ve yaşamak da çok anlamlı, bunun tadını çıkarmanızı dilerim.

1 yorum:

  1. Demin bir blogdaki yorumunu okudum ve keşfettim bloğunu, uzun zaman geçmiş ve çok değişiklik olmuş tabii ama hoşuma gitti bu olumlu yaklaşım :)

    YanıtlaSil